یه مطلب راجع به بانوان گرامی یافتم که حیفم اومد براتون نفرستم.

زن به چه معناست؟

به انسان ماده یا مؤنث زن گفته می‌شود.

واژهٔ دختر معمولاً برای افراد جوان یا نابالغ به کار برده می‌شود

 و در مقابل آن، واژه زن یا خانم (عنوان محترمانه تر) برای افراد بالغ استفاده می‌شود.

 البته واژهٔ زن یک عبارت عمومی برای اشاره به انسان مؤنث است مانند «حقوق زنان».
به طور معمول یک زن بالغ،

توانایی بارداری و زادن دارد.

 زن جوان ازدواج نکرده را دوشیزه و زن ازدواج کرده را زن متأهل یا بانو خطاب می‌کنند.

به زنی که دارای فرزند شده‌است، مادر گفته می‌شود.

واژهٔ زن در زبان پهلوی ژن،

در اوستا و هندی باستان جنی و در انگلیسی باستان wifman به معنی «انسان مونث» بوده‌است

 (در برابر werman به معنی انسان مذکر) در آن دوران Man و mann معنی خنثی داشت

و فقط نوع انسان را خطاب قرار می‌داد.
نمادی که برای سیارهٔ ناهید (ونوس در نام غربی) در نظر گرفته شده

همان نماد جنسیت زن است

 و آن نیز شکلی نمادین از آینهٔ در دست ونوس خدای روم باستان است.

   این نماد از یک دایره و یک بعلاوهٔ (صلیب) کوچک در زیر آن ساخته شده‌است.

 در یونی‌کد هم این نماد پذیرفته شده‌است.

 همچنین نماد ونوس نماد زنانگی و رفتار زنانه نیز است.

در شیمی دوران باستان عنصر مس نیز همین نماد را داشت.

در آن زمان دایرهٔ بالای نماد نماد روح و بعلاوهٔ زیر آن نماد ماده در فیزیک بود.
واژه «بانو»، در کتیبه‌های ساسانی

 و ادبیات زردشتی فارسی میانه،

 در لقب بعضی از ایزد زنان هند

و ایرانی و همراه نام همسران شاهان، امیران و بزرگان دربار دیده می‌شود.

 در ادبیات فارسی،

بویژه در منظومه‌هایی مانند شاهنامه، ویس و رامین و خسرو و شیرین، به معنی زن بزرگ و ملکه کاربرد فراوان دارد.

 قدیمی ترین کاربرد این عنوان

 در یکی از الواح تخت جمشید به خط عیلامی بصورت

ba-nu-ka (احتمالاً با تلفظ بانوکا در لوحه شماره ۱۷۰۸) است

 که ظاهراً عنوان ملکه آتوسا (Hutaosa، هوتس) دختر کورش، همسر داریوش و مادر خشایارشا بوده است.

 در فارسی میانه و پارتی بصورت «بانوگ» دیده می‌شود.

چندین بار در "کتیبه شاپور اول در کعبه زردشت"،

در عنوان زنان دربار و به عنوان لقب ناهید،

 ایزدبانوی نگهبان آب، آمده است.

زنانگی (به انگلیسی: Womanhood)

دوره‌ای است که یک دختر (انسان مونث)

دوران کودکی و نوجوانی را پشت سر می‌گذارد

معمولا دختری که پا به ۱۸ سالگی می‌گذارد 

 جوان دانسته می‌شود.

 بلوغ جنسی معمولا از سن ۱۰ سالگی آغاز می‌شود

و در ادامهٔ آن در ۱۲، ۱۳ سالگی نخستین عادت ماهانه روی می‌دهد.

در برخی شاخه‌های مسیحیت و در دین‌های اسلام[نیازمند منبع] و یهود برای دختران جشن تکلیف می‌گیرند.

این آیین در یهودیت، بر میتسوا و بت میتسوا نام دارد.

حتی اگر قرار نباشد این آیین به طور ویژه برگزار شود

ممکن است جشن تولد یک سال میان ۱۲ تا ۲۱ سالگی را با لباس‌های ویژه به صورت ویژه جشن بگیرند.

 مانند کویینسس در آمریکای لاتین.

آیین زرتشتی، آشکارا برابری میان زن و مرد را اعلام کرده‌است[نیازمند منبع]. 

  منابع بسیار کم و محدودی دربارهٔ وضعیت زنان در دوران باستان بجای مانده‌است 

 اما آنچه از گل نوشته‌های تخت جمشید بدست آمده نشان می‌دهد

که زنان مانند مردان در اجتماع حضور داشته‌اند،

کار می‌کردند و از دستمزد برابر با مردان برخوردار بوده‌اند.

در دوران حکومت ساسانیان، دو پادشاه زن، فرمانروایی کرده‌اند.

در آن دوران زنان اجازهٔ یادگیری هنرهای رزمی را نداشتند

 درنتیجه نمی‌توانند در دفاع از شهر نقشی داشته باشند.

 همچنین دختران در نزد مردم نسبت به پسران بسیار غیرمفید دانسته می‌شدند

 برای همین بیشتر دیده می‌شد که خانواده‌ها فرزندان دختر خود را بر سر راه بگذراند

 و آن‌ها را در طبیعت رها کنند و یا حتی به عنوان برده بفروشند

 که البته این کار در مورد پسران بسیار کمتر دیده می‌شد.

ژان استوبه (سدهٔ پنجم) در مجموعهٔ خود دربارهٔ یونان باستان گفته‌است

که دستور کار جا افتاده در ذهن مردم چنین بود: «اگر پسر دار شدیم، همیشه آن را بزرگ می‌کنیم

و نگه می‌داریم، حتی اگر ندار (فقیر) باشیم،

ولی دختر، آن را بر سر راه می‌گذاریم، حتی اگر دارا (ثروتمند) باشیم»
اگر هم فرزند دختری نگه داشته می‌شد

و بر سر راه گذاشته نمی‌شد،

 باز همچنان از بهداشت و توجه کمتری برخوردار بود.
حس بیزاری و نفرتی که در آن دوران نسبت به زنان وجود داشت

 باعث شده بود که آن‌ها اجازهٔ ورود در کارهای فکری در جامعه را نداشته باشند.

سمونید آمورگُس (Sémonide d'Amorgos) در جای دیگر در اشاره به آفرینش پاندورا به دستور زئوس می‌گوید:

«این زئوس بود که بدترین چیز ممکن را آفرید: زنان!»
با وجود تمام این محدودیت‌ها استثناهایی در پزشکی،

فلسفه و ریاضیات (مکتب فیثاغورسی) وجود داشت.

 برای نمونه می‌توان از تئانو فیلسوف

و ریاضی دان یونانی پیرو مکتب فیثاغوری که در سدهٔ ششم پیش از میلاد زندگی می‌کرد،

نام برد.

در میان اسپارت‌ها شرایط جور دیگری بود،

در این سرزمین اگر نگوییم زنان با مردان برابر بودند

دست کم می‌توان با اطمینان به نقش‌های درخور توجه آن‌ها در جامعه اشاره کرد.

در آنجا زنان از آموزش بهره مند می‌شدند

و می‌توانستند موسیقی، رقص، آمادگی جسمانی، ورزش‌های پا و مهارت‌های نظامی مانند:

 پرتاب نیزه، پرتاب دیسک و... را فرابگیرند.

در آن سرزمین دیده شدن زنان سوار بر اسب

 و یا در حال یادگیری فنون نظامی بسیار معمول و پذیرفته شده بود

(نگاه کنید به آموزش‌های اسپارتیان).
اسپارتیان بر این باور بودند

که تنها زنان محکم و نیرومند می‌توانند فرزندانی نیرومند در آینده داشته باشند.

این باور بدنهٔ جامعهٔ اسپارتیان بود.

دم همه ی خانم ها گرم بزن به افتخارمون!!!!